Je was in slaap gevallen in de trein,

door een droom meegevoerd. Je schrikt wakker

en schrikt opnieuw als buiten

alles anders is dan verwacht: dubbele ontzetting!

Wat volgt is een daad van instinct:

alles bij elkaar grissen en springen

bij het eerste station…

 

Dit brengt je op plekken

waar je niet van had kunnen dromen.

Je balans ben je kwijt, je planning,

je paraplu, maar verder niets aan de hand.

Neergezet in het daar en nu rest er niks anders

dan een wandeling, een overpeinzing,

een herinnering aan sigaretten.

 

In de laatste trein, door vermoeidheid overmand,

schrok je eens wakker op een rangeerterrein

ergens achter Arnhem. Je voelde je

als een wachtpost, neergezet en vergeten –

de manschappen doorgetrokken,

het materieel achtergelaten,

de vijand merkbaar nabij.

 

En meegenomen door de slaap

ontging je ooit het opsplitsen van een trein.

Jij droomde door naar Rotterdam, het andere deel

ging naar Den Haag. Zo miste je een sollicitatiegesprek,

een baan, een loopbaan wellicht,

een verhuizing, een vriendschap, maar misschien ook ongeluk

– of ongelukkigheid.

 

Dagdromend in de trein

word je graag meegevoerd door de gedachte

dat er geen noodzaak is om uit te stappen.

Dat je in slaap valt en pas hoeft te ontwaken

in Parijs, zo rond het middaguur,

waar je dan meteen koers zet naar het Gare d’Orsay

om Monet’s Le Pont du chemin de fer à Argenteuil te zien.

 

Op een keer, toen je waakzaam was

sloeg de trein jouw station over, de machinist

was er even niet bij. Gelukkig maar,

zo miste je een kaal perron, wind,

lintbebouwing, vlekkerige wolken

en weilanden in het schemerduister, uitwaaierend

tot aan helverlichte tuinbouwkassen aan de horizon.

 

Naast je in de wagon zit nu

een jonge man met gesloten ogen. Wat doe je?

Een station nadert, de trein mindert vaart,

mensen pakken hun spullen.

Kuch je? Schud je hem voorzichtig wakker?

Of laat je hem zijn bestemming

ongestoord tegemoet gaan?

 

(2013)