Je hebt moeilijke woorden, rare woorden,

lelijke woorden. Een mooi woord

is bezonkenheid.

 

Het is de traagheid omarmen, beseffen

dat alles toeval en onvoorspelbaarheid is,

dat terughoudendheid een deugd is.

 

Het is de schoonheid van het compromis kennen,

weten dat scherpe randen gevijld moeten worden,

snerpende geluiden gedempt.

 

Het is verscheidenheid erkennen

en ondanks de onbeweeglijkheid van ieders positie

toch tot handelen komen.

 

Het is weten dat bij problemen de oplossing

nooit binnen handbereik is.

Dat we ons kunnen vergissen.

 

Laten we daarom de tijd nemen, dralen, dubben, voortmodderen,

dingen op zijn beloop laten, meesters

van de kleine beweging zijn.

 

We kunnen maar beter traag zijn,

de prudentie koesteren. Idealen zijn mateloos,

maar politiek & poëzie vergen begrenzing.

 

Maakbaar is ieder gedicht,

maar niet ieder gedicht valt te lezen.

Traagheid is nodig om ruimte te laten.

 

Noem het: gedoseerde onverschilligheid.

Noem het: moed tot onmacht.

Noem het: vrij laten.

 

(2014)