Hij spiedde wat af, leidde een loerend bestaan, 

was altijd op zoek naar voorboden

– een vaag signaal.

Begon er houtrot in het dak? Schemerde er migraine?

Kon hij vermoeden dat ineens

de treinen niet zouden rijden?

Vaak hield hij als een hond

zijn oren naar voren. Hij leefde als een persoonsbeveiliger

wilde tellen voor twee.

Het weer bevestigde hem erin dat alles

zich aankondigt. Wolken die samentrekken,

wind die opsteekt, gerommel in de verte.

De kunst van het leven, meende hij,

is alert te zijn. Bij geen enkele muzieknoot

een voorteken te missen.

Op een dag koopt hij voor € 444,-

aan materialen in de bouwmarkt. Bij het afrekenen

kijkt hij op zijn mobiel en ziet: het is 14:44u.

(2024)