Mijn waakvlam; ’s nachts

naast jou, bij jou, in jou.

Overdag aangeblazen, wakkerend,

ramen, beelden beroetend.

‘S avonds dooft het,

keert het vuur zich naar binnen

wordt de adem woord, het begrip

zwart. Het warme papier krult

tot een wolk.

Klokslag twaalf

drijft alles weg,

blijft alles vertrouwd.

Regen

As.

(1992)