De schaamte, altijd

is er de schaamte. Al

als iemand mijn boodschappenlijstje leest,

of mijn emailbericht of

een simpel verzoekschrift.

Laat staan een verhandeling,

notities in de kantlijn van een boek,

een gedicht… Dan kruipt het vanaf de knoop

in de maag naar m’n kop, beneemt

het mij alles.

Tussen de buik en daarboven

gebeurt het. Daartussen

pompt het hart m’n lijf leeg –

zuurstof  wordt omgezet

in kleurstof & kriebels.

Zonder verweer

blijf ik, zonder woorden,

zonder grond onder de voeten.

Het gloeit in mijn keelneus&oren:

wíe ben ik, wie bén ik wie ben ík?

(2013)