Na dertig jaar fiets je weer diezelfde weg,
in diezelfde buurt – wind tegen. Wat is er veranderd?
Je lijf vanzelfsprekend, al merk je het niet,
en je jas. Die is dikker geworden, duurder.

Wat niet is veranderd is het grauw
van de vroege novembermiddag, het verkeer,
de richting van de wind, de geur van het kanaal,
je voorkeur voor rijden door rood.

Je gaat zoals je toen ging, langs de fabriek, de Kwik-Fit,
de gemeentewerf. Toen had je geen fietstassen,
geen bril. Geen satellietsignaal traceerde je,
je ging alles ongeremd tegemoet.

Veranderd zijn de vormen van alle objecten,
de kleuren van de dingen. De brievenbus is nu oranje,
de stadsbus blauw-wit. Je favoriete schrijver daarentegen
is nog steeds je favoriet en je hart

stokt nog steeds bij dezelfde muziek. Je kijk op dingen
is gewijzigd, maar wat je voelt is hetzelfde gebleven;
destijds hield je van voetbal, nu kun je huilen
bij gemaaid gras; toen

wilde je schrijven, schitteren, beminnen;
nu wil je boekstaven, benoemen, koesteren.
Wat je nu het liefste is,
wilde je indertijd niet hebben.

Na dertig jaar fiets je weer in diezelfde buurt,
diezelfde weg – wind tegen. Veranderd
zijn de vormen van alle objecten, de kleuren
van de dingen. Je zou willen weten wat er is gebeurd

met je ploeggenoot Oscar, met Anita B,
met Jesper Olsen, met Bruce Hornsby, met Olaf Palme,
met de Maximalen, met de glasnost, de zure regen,
het geld, je vader.

Op een fiets zitten is niet moeilijk,
zolang je niet stil houdt.

 
(2014)