Waarom deze blog?

Hans Magnus Enzensberger typeerde eind vorige eeuw de dichtkunst als een charmant anachronisme. Voor onze maatschappij, waarin de media en de beeldcultuur centraal staan, geldt dat ongetwijfeld. Toch haal ik graag en met instemming het devies aan van de eerste Vlaamse dichter des vaderlands Charles Ducal: “Een prachtig gedicht brandt als een kus, snijdt als een mes, slaat in als de bliksem. Het zet de wereld in een onbekend licht. Het maakt de ogen wijder, de oren opener, het hart groter. Het is tegengif tegen zo veel: banaliteit, gezwets, verdoving, overdreven ernst, conditionering, moedeloosheid, eenzaamheid, routine, stress, winterkou.”